Mijn bevallingsverhaal: turbo!

Ik wil met jullie mijn geboorteverhaal delen, mede omdat ik zelf tijdens mijn zwangerschap ontzettend veel verhalen van andere dames heb gelezen. Hoe begon de bevalling bij hun? Hoe verliep dit? Hoe hebben zij het ervaren? Ervaringen en verhalen die voor mij toen belangrijk waren, maar wat mij opviel is dat er veel “horror” verhalen tussen zaten. Van bevallingen die 48 uur duurden, ruggenprikken die niet werkten, totaalrupturen tot aan je oren, “wanneer je denkt dat je doodgaat komt de baby eraan” en met spoed de O.K. opgereden worden zijn maar enkele voorbeelden van wat je kunt vinden. Ik liet mij hierdoor niet afschrikken (want het gaat niet bij iedereen zo natuurlijk) en wachtte rustig af tot de baby zich zou aandienen. En wat denk je? Geen horrorverhaal hier, maar een verhaal over iemand die pas wakker werd met 7 cm ontsluiting ;).

Vrijdagavond 12 mei 2017: we zitten op de bank de film Alien te kijken en ik mopper tegen Jamie. “Mijn rug doet zeer en mijn benen voelen onrustig”. Door mijn hoofd schiet dat “het” begonnen kan zijn, maar ik besluit dit niet tegen Jamie te zeggen. Mocht het nu zo zijn, slaapt hij straks niet van de zenuwen en het hele gebeuren kan wel een aardig tijdje gaan duren! Rond 12 uur is de film afgelopen en inmiddels is het al aardig weggetrokken. Toch doe ik voor de zekerheid een maandverbandje in (Haha, alsof dat al het vruchtwater kan opvangen) en ga heerlijk slapen. Niks aan het handje!

Rond 04:00 word ik wakker en moet naar het toilet. Ik ga en vervolgens val ik weer in slaap.. Niks bijzonders tot nu toe. Om 05:00 word ik wéér wakker en loop naar het toilet. Mijn blaas klapt bijna en ik zie dat ik er wijs aan heb gedaan om een maandverbandje in te doen. Oké, nu weet ik zeker dat het begonnen is! Ik doe een grote plas en ga weer terug naar bed. Mijn buik rommelt en het voelt alsof ik zojuist gigantisch ongesteld ben geworden. Jamie is inmiddels ook wakker en vraagt of het gaat. “Ja”, zeg ik, “ik denk dat we vandaag ouders worden, maar ga maar weer slapen. Het kan nog wel even duren”. Haha, alsof hij nog in slaapt valt nu. Slim hoor Heleen. Stiekem zijn we beide toch een beetje nerveus en ik ga op bed zitten. Langzaam voel ik een wee opkomen. Ik kijk op de klok en probeer de tijd te onthouden. Als snel pak ik een papiertje en een pen, want ik heb inmiddels door dat ik dit niet kan onthouden uit mijn hoofd.

De weeën vallen nu nog enigszins mee, maar zijn onregelmatig. Dan heb ik twee “zwakkere” weeën en dan heb ik er weer één die wat heftiger is. Qua tijd kan ik er echt helemaal niks mee, want de ene keer zit er nauwelijks een minuut tussen en dan heb ik weer een minuut of 5 niks. Door dit hele gebeuren heen bedenk ik mij dat ik nog wel even bezig zal zijn, zo onregelmatig en “behapbaar” is het nu.

06:15: Uit het niets gaat het ineens wel héél erg zeer doen en heb toch dikke moeite om die weeën op te vangen. Ook komen ze sneller op, maar nog steeds zit er niet echt regelmaat in. Ik loop naar beneden om mijn papieren te pakken, want ik wil toch wel erg graag weten wanneer ik ook alweer de verloskundige mocht bellen. Op mijn instructielijstje lees ik dat ik na 2 uur lang regelmatige weeën die ongeveer om de 5 á 6 minuten komen en die 1 minuut aanhouden pas mag bellen. Huh, wat? Moet ik nog zo lang wachten? Hoe moet dat nou als ik straks 8 of 9 centimeter heb, als ik het nu al niet trek? Heb ik van tevoren met mijn grote mond gezegd dat ik absoluut geen pijnstilling wil, begin ik nu na 1,15 uur “bevallen” al te piepen…  Maar, wanneer moet je bellen als de weeën onregelmatig komen? Met die weeën ben ik nog geen steek verder, ze komen nog steeds de ene keer na één minuut en dan weer na 5 minuten. De hevigheid is wel toegenomen en ze houden ook zeker een minuut aan… Alleen ik ben nog lang niet twee uur bezig. Lichtelijk in de war (moet ik nu wel of niet bellen?) besluit ik om toch gewoon te bellen. Fuck it, het is inmiddels 06:30 in de ochtend, dus het is best een schappelijke tijd om iemand wakker te bellen.

Ik draai het nummer en de verloskundige neemt op. Ik leg de hele situatie uit, dat de weeën onregelmatig zijn en ik pas 1,5 uur bezig ben. Op hetzelfde moment dat ik aan het telefoneren ben, krijg ik een wee en geef de telefoon aan Jamie. Tijdens het opvangen van de wee hoor ik de verloskundige zeggen: “Ze heeft het er moeilijk mee hé? Ik kom wel even kijken”. Hèhè, dat is fijn om te horen!

06:50: De verloskundige komt aan, ze vraagt wat dingen en checkt hoeveel centimeter ik heb. Ik schaam me kapot aangezien ik op dit moment nog maar kort bezig ben en ik haar wakker heb gebeld. Stiekem hoop ik dat ik enorm veel ontsluiting heb, maar bereid mezelf voor op een flinke teleurstelling.
“Goed nieuws” zegt de verloskundige. “Je hebt al 8 centimeter!” Huh, wat zeg je? Mijn oren klapperen van dit nieuws, dit had ik echt niet verwacht! Ik maak half een sprongetje van blijheid en dan bedenk ik me dat we de fotografe bij 4 centimeter al hadden moeten bellen! Shit! Ik druk Jamie op het hart dat hij NU moet gaan bellen, aangezien de fotografe vanuit Breda naar Tilburg moet rijden. Straks is ze te laat! De verloskundige belt het ziekenhuis op, Jamie belt met de fotografe en ik bereid me voor om te vertrekken. Met lichtelijke haast natuurlijk.. 😉

07:20: We komen in het ziekenhuis aan en mag ik in kamer 3 op bed gaan liggen. Nu is het een kwestie van weeën opvangen en wachten. Gelukkig komen de weeën niet te snel op elkaar en kan ik ze goed opvangen. Tussendoor heb ik de tijd en rust om even bij te komen en dat is wel heel erg fijn. De verloskundige breekt mijn vliezen en het kan nu écht niet lang meer duren, aangezien ik al zoveel ontsluiting heb. Daarom ben ik ook enorm opgelucht als de fotografe binnenkomt, ze heeft het gered!

08:45: Ik begin met persen! Ik doe enorm mijn best, maar dit stukje is toch wel het aller moeilijkste van de hele bevalling. Veel dames zeggen dat dit het “leukste” stukje is, aangezien je hier weer wat kunt doen en je je kindje bijna gaat ontmoeten… Daar ben ik het wel mee eens, maar mán.. Ik had er echt moeite mee! Halverwege het persen verplaats ik me naar de baarkruk. Het persen gaat hier een stuk beter dan op bed. Lang leve de zwaartekracht! Ik zie het hoofdje van ons meisje (onder de baarkruk ligt een spiegel, anders kan de VK het niet goed zien) en krijg hier enorm goede moed van. In mezelf denk ik: “nog een paar keer goed persen en dan is ze er!”.

Uiteindelijk lig ik weer op bed en na 1,5 uur persen is ze er nog steeds niet. Ze zit vast met haar schoudertje achter mijn bot, maar de verloskundige handelt snel en adequaat. Ze zet een knip en binnen drie minuten wordt om 10:20 onze prachtige dochter Hanne geboren. “Jamie, ze is er!” roep ik, “ze is er eindelijk”! Hanne is flink paars en ik wacht tot ze gaat huilen.. Het duurt wat langer dan normaal, de verloskundige en de kraamhulp wrijven haar goed droog en dan… Ze huilt! Wat duurt dat lang als je erop wacht!

Zowel Jamie als ik zijn overmand door emoties. Wat is dat ongelofelijk zeg, het gevoel wat er vrijkomt wanneer je je kindje voor het eerst ziet. “Wat ben je mooi, wat ben je klein, wat ben je warm, heb jij nu al die tijd in mijn buik gezeten?” Er schiet van alles door mij heen, wat een geluk! Gek ook, om haar naam voor het eerst hardop te zeggen!

Jamie knipt de navelstreng door en mevrouw ondergaat de apgar, waar ze bij de eerste keer een 7 scoort. Ik heb niet meer gevraagd waarom, maar ik vermoed dat de verloskundige het ook wel eventjes vond duren voordat ze flink begon te brullen. Uiteindelijk krijgt ze een dikke 10, krijgt een schoon mutsje op en komt weer lekker bij mij liggen. Ik knuffel 1,5 uur met haar en daarna mag ze lekker met papa knuffelen… En ik kan eindelijk eten (ik had zooo’n ontzettende honger!).

13:30: Na het hele gebeuren voel ik mij een beetje flauw, dus de kraamhulp besluit mij op bed te wassen. Niet gek ook, ik ben al vanaf 05:00 wakker, heb niks gegeten en heb zojuist een bevalling achter de rug. Ik doe het verplichte plasje en we mogen daarna naar huis.. Dag Tilburg, dag ziekenhuis.. We nemen onze mooie Hanne mee naar huis!

Een turbo bevalling dus, van maar liefst 6,5 uur! Het viel me écht mee. Oke, laten we eerlijk zijn, het doet nu gewoon eenmaal pijn. Er waren ook echt wel momenten waar ik het echt niet meer leuk vond, Maar, het gevoel hebben dat je doodgaat? Echt niet. Totaalrupturen tot aan je oren? Nope, 5 kleine mini-hechtingen, that’s it.  Ik ben ook echt apetrots op mezelf, dat ik een kind op de wereld heb gezet, zonder pijnstilling!  Bevallen is voor mij een klein mini-feestje, want je gaat eindelijk je kleine kindje ontmoeten. Als ik altijd zo zou bevallen, wil ik wel 10 kinderen!

(en oh trouwens; achteraf zei de verloskundige dat toen zij aankwam, ik al ruim richting de negen centimeter ging. Dit wilde ze niet zeggen omdat ik nog naar het ziekenhuis wilde en ze was bang dat ik straks niet meer zou durven. Bizar hoe snel dat kan gaan!)

PS: Ben je nieuwsgierig naar mijn bevallingsverhaal door de ogen van de fotografe? Neem dan zeker een kijkje op haar website. Wil je meer weten over onze ervaring over een geboortefotograaf en de foto’s zien, klik dan hier.

Lijkt het je leuk om jouw bevallingsverhaal op HalloHeleen.nl te hebben? Stuur dan een mailtje naar info@halloheleen.nl .

Liefs!