Bevallingsverhaal Mandy; daar is de tweeling!

Ken je ‘t verhaal van Mandy nog, die eerder al schreef over haar zwangerschap van een tweeling én de reacties hierop? Nou, she is back en deelt haar geboorteverhaal! Een verhaal van een reis van ‘t ene ziekenhuis naar ‘t andere ziekenhuis en twee kindjes die te vroeg geboren worden. Lees snel verder over hoe haar verhaal gaat!

29 april 2014 zat ik op de bank tv te kijken, tot ik naar de wc moest. Toen ik weer op de bank ging zitten bleef het maar vloeien daaronder. En ja het was vruchtwater!! Ik bleef best kalm moet ik zeggen, al was ik pas 30 weken. Meteen het ziekenhuis gebeld, er werd verteld dat ik wel alvast mijn tas kon inpakken en meenemen, want het kon zomaar gebeuren dat de twinnies zouden komen.
Hup naar het Erasmus ziekenhuis en daar kreeg ik de bevestiging, het was inderdaad vruchtwater van baby 1. Weeenremmers gekregen, longrijpingsprikken gehad, en ik moest blijven tot de meiden geboren zouden worden. Ik bleef nog steeds kalm, totdat ik hoorde dat er geen plek meer was voor de meiden in het ziekenhuis. Ik moest naar het lumc leiden, best een eind weg van huis en had gewoon in mijn hoofd dat ik in het Erasmus zou bevallen aangezien ik daar altijd mijn controles had. Ik heb daar 4 dagen gelegen en mocht uiteindelijk weer terug naar het Erasmus. Hé hé!!!
Daar heb ik 2 en halve week gelegen en mocht daar ook niet meer blijven na 32 weken, dus ben ik naar het Ikazia gereden met de ambulance offcourse. Hartstikke leuk natuurlijk! Daar zou ik echt gaan bevallen zeiden ze! Mijn datum stond soort van “vast”‘ want onze kleine lieverd had haast geen vruchtwater meer. Dat was erg schokkend, ze groeide niet echt goed meer in mijn buik waardoor het gevaarlijk zou worden om nog in mijn buik te blijven.
Ik zou 27 mei daar ingeleid worden, maar op de dag zelf was er een andere tweeling geboren, waardoor ik weer naar een ander ziekenhuis moest omdat er nu weer geen plek was voor de meisjes. Dus, hoppaaa, weer naar een ander ziekenhuis, we zijn alweer 4 weken verder…. Eindhalte ziekenhuis Albert Schweitzer!

27 mei 2014, ingeleid in het Albert Schweitzer. Het ging opzich allemaal relax, ik had er best ‘zin in’ want ja; ik lag best een lange tijd in het ziekenhuis. Ik wilde weer het normale leven zien ipv verplegers, vies eten etc.
Rond een uurtje of 12 weeënopwekkers gekregen en die weeën kwamen maar niet op gang hé, ze bleven maar verhogen en verhogen.. Ik dacht: dit komt niet goed, het word een keizersnee!! Ik bleef ook veel te lang op 4 cm hangen, maar ze hadden engelengeduld en vertrouwen, ze dachten dit komt gewoon goed. Uiteindelijk voelde ik wat in me rug, ik kon niet echt een houding vinden wat nou lekker was, maar het was TE doen. Effe rondjes lopen en het liefste wilde ik douche maar dat mocht helaas niet, werd er erg chagrijnig van..
De weeën gingen naar me onderbuik, en toen dacht ik ,’IK WIL NU EEN RUGGENPRIK! Dat was rond een uur of 23:00 ( ik had al voor dat alles begon al gevraagd of ze de ruggenprik alvast klaar wilde zitten) en daarna ging het super, voelde helemaal niks meer, en ik kon lekker slapen.. En in een uur tijd van 4 cm naar 10 cm en toen zeiden ze: we kunnen gaan starten!! Ik voelde echt ineens een druk alsof je poepen maar dan daar beneden. Ik zei:‘ ik denk dat ik moet persen hoor ‘ en de gyn zei: ga je gang je kan hét! Makkelijker gezegd dan gedaan, mijn hemel dat is me toch een werk! Hoe hard je ook perst, ze komt gewoon niet. Toen ze eenmaal met een vacuümpomp kwam, ja toen ging het ineens erg snel.. En toen was ze er: mijn lieve mooie Hailey om 02:37 met 1895 gr! ( krijg nou alweer traantjes). Mooi moment , alleen ze huilde niet en ze was lijkwit ,mocht haar helaas niet beethouden en moest me meteen focussen op mijn 2e dochter. Zij moest echt met arm en al uit mijn buik getrokken worden. Ze kwam met dr paarse beentjes eerst en…Daar was ze! Onze mooie lieve Faith om 02:49 met 2230 gr en ja op dat moment toen brak ik, huilen en tegelijkertijd mocht ik haar beethouden zo’n mooi moment. Daarna waren ze weg, ze werden naar de intensive care afdeling gebracht. En toen begon mijn heftige gebeurtenis…
Nadat mijn moederkoek eruit was bleef ik bloeden en doordat mijn bloedvaten steeds dichtklapten, konden ze geen nieuw infuus prikken. Ik verloor 3,5liter! bloed, dus ik moest een bloedtransfusie hebben.. Maar doordat ze nergens een infuus konden plaatsen bleef ik doorbloeden. Het was echt kantje boord voor mijn gevoel, alsof ik in coma lag maar niks kon bewegen maar wel alles kon horen. Dat was zo eng!
Uiteindelijk is het toch gelukt en was ik na 3 dagen weer helemaal bij, toen kon ik echt genieten van de meiden.
Zij moesten natuurlijk nog 5 weken blijven en ik mocht ‘gelukkig’ een week na de bevalling EINDELIJK naar huis!! Maar helaas zonder de meiden, je voelt je op dat moment echt heel leeg! Gelukkig kwam dat allemaal weer goed want op 29 juli 2014 mochten zij eindelijk naar huis!