Bevallingsverhaal Inge – De geboorte van..

Afgelopen juli is Inge bevallen van een prachtige dochter en deelt graag haar bevallingsverhaal op HalloHeleen.nl. Lees snel verder voor het intense en mooie verhaal van Inge en Bram!

Inge’s Bevallingsverhaal
Op 5 juli 2017, mijn uitgerekende datum, beleefde ik de heftigste en tegelijk de mooiste dag in mijn leven; Wij werden papa en mama van ons prachtige meisje Bente. Met trots deel ik mijn bevallingsverhaal:

 

Loos alarm – laatste 3 weken zwanger
In mijn zorgeloze zwangerschap heb ik erg genoten van de buik die telkens groter werd en het meisje die het daarin zo goed had. Elk moment dat ik haar voelde trappelen was bijzonder. Nieuwsgierig naar hoe ze eruit zou zien en zeker in de laatste 3 weken van mijn verlof was ik erg ongeduldig.

Ook was ik erg oplettend en gefocust als ik een krampje of harde buik had. Telkens dacht ik: het is zo ver! Maar het duurde en duurde maar… Steeds weer een loos alarm.

Voorgevoel – 4 juli  16:00
In de middag van 4 juli voelde ik me ondanks de hitte van afgelopen dagen erg goed en energiek. Ik heb nog plantjes staan poten in de voortuin met mijn schoonmoeder en heel het huis gedweild. Aan het einde van de middag tijdens een toiletbezoek ontdekte ik wat licht bloedverlies in mijn onderbroekje. Dit was voor het eerst sinds 9 maanden, daarom besloot ik de verloskundige te bellen om te vragen of dit wel normaal is. Ze stelde me gerust met lieve woorden en vertelde me dat dat het begin zou kunnen zijn, maar dat het ook gerust nog een week kon gaan duren. Zelf voelde ik het stiekem al aan; morgen word ik mama!

Het begin – 5 juli  00:00
Mijn voorgevoel klopte. Om 22:30 die avond was ik toch erg moe en was er nog niks aan de hand. Ik ging daarom lekker naar bed. Ik sliep precies een uur van 23:00 – 00:00. Ik werd wakker van wat lichte buikkrampen en moest ontzettend nodig naar het toilet. Ik ging er even goed voor zitten maar daarna merkte ik dat de buikpijn overging in golfjes pijn die kwamen en gingen. Ik besloot nog even terug naar bed te gaan om wat te slapen. Dit lukte natuurlijk niet. Na een uur wakker liggen besloot ik naar beneden te gaan omdat ik door de lichte weeën niet lekker lag. Ondertussen lag Bram diep te slapen en dat liet ik ook nog maar even zo. Het zou wel eens een lange nacht kunnen worden…

Weeën timen – 5 juli  02:00
Om 2:00 werd de pijn heftiger en regelmatiger. Tijd voor mijn weeën app, die al een maand geüpload in mijn telefoon stond. Ik mocht hem eindelijk gebruiken. Een uur lang heb ik getimed en wist ik het zeker: ik ga bevallen! Om 3:00 heb ik Bram wakker gemaakt en liet mijn regelmatige weeën op mijn beeldscherm zien. Hij snapte het niet en vroeg slaapdronken: “Zijn het wel echte weeën”? En dat terwijl ik een wee stond op te vangen aan de rand van het bed. Ik zei hem: “Vandaag worden we papa en mama”. Toen realiseerde hij zich dat het serieus was en kwam hij uit bed en belde hij al snel de verloskundige.

3 cm! – 5 juli  4:00
Elvira – de lieve schat – was hier om 4:00 met haar koffertje. Ze checkte al snel hoeveel ontsluiting ik had; 3 cm “Je bevalling is echt begonnen”. We spraken met Elvira af dat ze over 2 uur weer bij ons zal zijn en dat we altijd mogen bellen voor die tijd. In die 2 uur heb ik een uur onder de douche gezeten met de warme straal op mijn rug. Ik vond het heerlijk en kon zo goed de weeën opvangen. Bram die was nog even in bed gekropen. Dit vond ik helemaal niet erg want ik zat in mijn eigen bubbel met mijn weeën en had daar even niemand voor nodig op dat moment. Ik dacht zelfs nog: Is dit nou waar al die vrouwen zo moeilijk over doen? Maar – believe me – die gedachten nam ik later in mijn bevalling terug.

Naar het ziekenhuis – 5 juli  6:30
Om 6:00 stond Elvira weer voor de deur. Helaas; 4 cm ontsluiting… Ik had tenminste gehoopt op 5 of 6! Wel vertelde Elvira dat er een hoop aan het gebeuren was daar beneden en dat de boel aardig verweekt was. We besloten met zijn 3en vast naar het ziekenhuis te gaan. Bram deed de laatste spulletjes in de vluchtkoffer, ik zuchtte nog een wee weg aan de rand van de tafel en we vertrokken naar het Ikazia ziekenhuis. 10 minuten rijden en geen kip op de weg om 6:15. Op de kiss&ride voor de ingang heb ik nog een wee opgevangen, leunend tegen de motorkap aan. Het interesseerde mij niks. Lopend door de gangen waren we opzoek naar de verloskamers op verdieping 8, ik vertikte het om in een rolstoel te gaan zitten.

Aangekomen in een prachtige kraamsuite stond Elvira al voor ons klaar. Ze liet het bad vol lopen met water. Ik had namelijk van te voren aangegeven dat het mij prettig leek daarin de weeën op te vangen. Ik kleedde me uit en ging het warme water in, wat was het ontspannen. Inmiddels was het rond 7:00 en ging het allemaal nog heel relaxed. Tussen elke wee zat ongeveer 3 minuten waarin ik even kon bijkomen. Het was zo vredig dat Bram en ik nog grapjes en gekke selfies maakten tussen de weeën door.

Vliezen breken – 5 juli  8:30
Elvira vond het weer tijd om even te kijken hoe ik er voor stond. Om 8:00 ben ik uit bad gegaan, droogde ik mij af en deed iets gemakkelijks aan. Ik ging op het bed liggen en kreeg te horen: 5 cm ontsluiting! No way! Ik deed zo’n 2 uur over 1 cm… Dat ging ons iets te langzaam. Dat was ook de reden dat Elvira besloot mijn vliezen door te prikken, zodat het allemaal iets vlotter zal gaan. Het deed geen pijn. Maar nadat ze met een soort breinaald in mij ging, was het alsof ik in mijn broek plaste en daar geen controle over had. Een hele plons vruchtwater stroomde tussen mijn benen.

Pijnstilling, of toch niet? – 5 juli  10:00
Na het breken van mijn vliezen kwamen de weeën ineens erg snel en pijnlijker. Zo snel, dat ik geen rust meer had tussendoor. De weeën storm; ik wens dit niemand toe. Hoewel ik niet heel snel pieker, was er tijdens de weeën storm toch dat moment dat ik vroeg hoe het precies met pijnbestrijding zat. Omdat je voor sommige pijnstilling maar een bepaald aantal cm ontsluiting mag hebben, was het verstandig eerst te kijken hoever ik inmiddels was. Dit was ongeveer 2 uur na het breken van de vliezen. Ik kon het niet geloven: 9 cm ontsluiting – Geluksmomentje! –  Van 5 naar 9 cm in ongeveer 2 uur. Dat verklaarde dat het zo heftig was. Ik mocht geen pijnstilling meer. Ergens was ik daar wel blij om, want van te voren was het mijn wens om zonder pijnbestrijding te bevallen. Dit is gelukt. En trouwens, ik had 9 cm; ik was er bijna!

Persdrang! Help! – 5 juli  10:30
Ik had nog 1 cm te gaan. Wat ik niet aan zag komen was dat de ontsluitingsweeën overgingen in hevige persweeën. Ik wist niet wat mij overkwam. Een enorme druk en drang om te persen. Ik mocht nog niet, het was een nachtmerrie! Ik moest die oerkracht wegpuffen. Dit stukje viel mij erg zwaar en ik raakte er van uitgeput. Met moeite en de geweldige steun van Bram en Elvira – zonder hun had ik het niet gekund – is het mij gelukt. Na ongeveer 3 kwartier had ik volledige ontsluiting.

 Persdrang, waar ben je? – 5 juli  11:30
Vermoeid van de laatste cm en de persdrang waar ik niks mee mocht doen, was daar het moment: ik mocht eindelijk persen. Ik had hier zo naar uitgekeken. Maar zodra ik volledige ontsluiting had, zwakten mijn weeën af en verdween de persdrang. Wat moest ik nu doen?! Hoe moet ik persen?! Ik voelde niks meer. Op eigen kracht moest ik proberen mijn kindje er uit te persen. Ik kan je vertellen, ik heb alle houdingen gehad om dat te proberen; de baarkruk, op handen en knieën, gebukt langs het bed, en liggend op bed. Omdat mijn blaas vol was en het mij niet lukte om te plassen, werd er nog geprobeerd een katheter in te brengen, dit mislukte tot 2 keer toe omdat het hoofdje van de baby al te ver in de weg zat.

Het was erg hard werken en ik raakte steeds vermoeider. Ondertussen werd de hartslag van ons meisje elke 10 minuten goed in de gaten gehouden. Toen bleek dat deze te snel ging en niet meer daalde, werd er snel actie ondernomen door Elvira.

Witte jassen en infuus – 5 juli  12:45
Na ruim een uur persen belde Elvira met de gynaecoloog om te overleggen over mijn situatie. Ze kwam terug van de gang en ze vertelde me rustig dat ik naar de medische afdeling moest omdat het anders een te groot risico voor mij en ons kindje zou worden.

Het persen mocht niet te lang meer duren. Terwijl Bram onze spulletjes inpakte om te verkassen, werd ik met een deken over mij heen over de gangen, in de lift naar de andere afdeling gereden. Angstig hield ik Bram zijn hand stevig vast. Dag mooie kraamsuite, hallo ziekenhuiskamer! Er stond een heel medisch team klaar in witte jassen en apparatuur. Ik werd aan toeters en bellen gelegd en er werd een infuus in mijn pols geprikt om weeënopwekkers toe te dienen.

De finish – 5 juli  13:00
Door de gynaecoloog  werd verteld dat ik een half uur de tijd had om de klus te klaren – want anders… –  Wow! Dit was even andere koek dan de rustgevende kamer waar ik vandaan kwam. Ik hoorde de artsen smoezen over vacuümpompen en andere nare toestanden. No way! dacht ik, dat wil ik niet! Op dat moment kwam er een oerkracht vrij in mij. Ik perste er op los bij elke wee, dit lukte beter door de opwekkers die ik had gekregen. Ik wist niet dat ik dit in me had en gaf mijn laatste kracht en energie voor ons kleine meisje. Precies na 27 minuten en een flinke knip gaven ze het verlossende woord: nog 1 keer persen en je hebt je kindje! Ik zag het hoofdje al en gaf nog 1 pers. 1 keer persen werd bij mij iets meer want de baby zat klem met haar schoudertje achter mijn schaambot. Zowel de arts-assistent en de gynaecoloog deden een poging op haar te draaien en haar eruit te trekken. Na ongeveer een minuut – voor mijn gevoel 15 – lukte dit…

Onbeschrijfelijke liefde – 5 juli  13:31
En daar was ze dan! Om 13:31 is onze lieve mooie Bente geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en vol liefde bewonderden Bram en ik onze kleine meid. Ik weet nog dat ik zei en meende dat ze zo lekker rook. Wat een emoties gierden er door mijn lijf. Opgelucht dat het voorbij was en zoveel liefde en trots voor dat kleine nieuwe mensje. Samen met Bram was dit het mooiste moment uit ons leven!

Terugkijkend op mijn bevalling was het een heftige maar tegelijk prachtige ervaring. Vooral het moment waar we onze dochter voor het eerst mochten zien was onbeschrijfelijk.

Lieve mooie Bente, jij bent het beste wat ons is overkomen… Ik hou van je! Liefs mama

 

Brrr, kippenvel op mijn armen van dit mooie verhaal! Herkenbaar, mooi en je ziet de liefde op de foto’s. Lieve Inge en Bram, gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter!