Afscheid van je (ouderlijk) huis..

Het moment dat je je ouderlijk huis gaat achterlaten is eigenlijk voor iedereen onvermijdelijk. De ene vertrekt met 18, de ander blijft het liefste thuis wonen tot ze 50 zijn. Dan zijn er ook nog mensen die het huis van hun ouders over kopen en hier zelf gaan wonen. Wat lijkt me dat een mooi idee, om in je ouderlijk huis te wonen. Een beetje (of een heleboel) verbouwen en in je oude huis vol herinneringen, nieuwe herinneringen bij maken. Helaas is dit iets wat nooit gebeuren gaat, want het huis waarin ik opgegroeid ben bestaat niet meer. (Wat klinkt dat lekker dramatisch!)

De mensen die mij persoonlijk kennen weten dit wel: Ik ben geboren en getogen in Ridderkerk, een klein plaatsje vlakbij Rotterdam. Een ons-kent-ons dorpje, waar andere mensen soms beter weten wat je aan het doen bent dan jezelf.

Een echte Ridderkerkse dus. Geboren in een flat, maar al gauw wilden mijn ouders verhuizen naar een huis met een tuin, zodat mijn zus en ik buiten konden ravotten. De dag voor mijn 4e verjaardag kregen zij de sleutel van hun huisje en het plezier kon beginnen!
En geloof me, plezier hebben we zeker gehad.

Voor ons huis lag een stuk straat en een grote strook gras, waar we heerlijk konden spelen. Menig spel werd hier ook uitgevoerd, zoals voetbal en badminton. Ook konden we hier heel hard fietsen (sorry nog overbuurman, voor de kras op je auto). En als we geen zin hadden om voor de deur te spelen, renden we gewoon in volle vaart naar het speeltuintje aan het einde van de straat. Als dat nog geen optie was, konden we ons ook vermaken in de achtertuin waar onze zandbak stond, of we speelden naast ons huis aangezien we in een hoekhuis woonden (waar ik overigens een keer een grote steen op het hoofd van onze buurjongen heb gegooid. Ook voor jou: sorry!)

In de zomer bouwden we hutten, zwommen we rondjes in ons opblaasbare zwembad, bakten we de meest lekkere taartjes in de zandbak, hielden we wedstrijdjes springtouwen, werden er complete circus acts uitgevoerd of gooide we water over andere irritante kinderen heen over de heg. (Oké, dit was geen “we”, mijn zus heeft er niks mee te maken. Je snapt het al: sorry!).
Of we speelden op “het pleintje”, stoepkrijten met de drie buurmeisjes of koprollen maken op het rekje van de buurvrouw: we hadden altijd wat te doen!

En in de winter? Tsja, dan deden wij niet zoveel buiten, maar des te meer binnen. Koekjes en cakejes bakken met onze mama, mochten we binnen complete hutten bouwen en hier zelfs in blijven slapen, speelden we spelletjes op de 16-bit, lazen we heel veel boeken en strips uit, kleurden we de meest mooie tekeningen, speelden we op onze kamer die we nog een lange tijd hebben gedeeld, of stoeiden we met onze vader.  Het kon allemaal niet gek genoeg!

Het is inmiddels al bijna 3 jaar geleden dat het afgebroken is, maar de herinneringen liggen hier in dit mooie huis.  Ik weet nog hoe de trap kraakt, de deur klinkt wanneer je hem dicht doet of hoe de leidingen klinken wanneer er iemand stond te douchen..
Het deed ook wel een beetje zeer toen het gesloopt werd, dus nog even een kleine “ode” aan dat kleine lieve huisje waar we zo ontzettend lang met heel veel plezier en liefde zijn opgegroeid!

Dag mooi, klein, vooroorlogs, knus maar tochtig huis! Ik heb op je gevloekt, je stom gevonden, vrienden meegenomen, 19 verjaardagen gevierd, Jamie hier voorgesteld, met heel wat huisdieren gespeeld, maar vooral hier met heel veel plezier gewoond. Het is tijd dat we zelf zulke mooie herinneringen maken met ons gezin, maar dan in Brabant!

Welke herinneringen heb jij aan je ouderlijke huis? Wat mis jij het meeste? Of wanneer dit mogelijk is: Wat zijn jullie herinneringen aan dit leuke huisje? Laat het me weten bij de reacties, leuk!