Paniekaanvallen, vitamine D tekort en bloedarmoede. De nasleep van mijn zwangerschap.

Het is toch wel een beetje taboe hé, psychische problemen of stoornissen. Mensen praten er niet over, bang om voor “gek” uitgemaakt te worden of de angst dat mensen anders naar je gaan kijken. Of het nou gaat om een eetstoornis, schizofrenie, faalangst, een depressie, angststoornis of bipolaire stoornis; de meeste mensen houden dit liever voor zich. En dat terwijl dementie en ADHD ook op de lijst van psychische stoornissen staan, maar deze veel beter geaccepteerd zijn.  Waarom praten we er niet meer over? Want waar jij denkt dat je de enige bent, zijn er nog zoveel meer mensen die jouw verhaal herkennen. Tips voor je hebben, je steun bieden.

In het kader van “waarom praten we er niet meer over, vertel ik eerlijk waar ik vorig jaar last van had. Samen met mijn bevallingsverhaal is dit een van de persoonlijkste artikelen die op mijn blog staan. Hoe lastig (en eng!) ik het vind om online te zetten, ook dit hoort bij het leven en het moederschap.

Kwetsbaar

In een eerder artikel schreef ik al over mijn kwetsbaarheid als moeder. In dat stuk schreef ik dat je instincten er alles voor doen om je kindje veilig te houden. Dat het moederschap (beter nog: ouderschap) alles door de war schopt. Over dat je je constant zorgen maakt of deze hebt. Maar ook dat je minder slaapt, veel verantwoordelijkheid hebt, niet meer “even snel” de deur uit kan of dat baby’s veel huilen. Alle clichés zijn waar en elke ouder kan dat beamen. De intensiteit verschilt per persoon, maar iedereen ervaart dit. Gek genoeg had ik hier niet zoveel moeite mee, op die roze wolk én adrenaline ging ik best goed.

En al die gevoelens en gedragingen ontstaan vanuit een heleboel liefde. Eerst negen maanden lang fantaseren hoe dat lieve kindje er dan wel niet uit zal zien. De bewegingen in je buik. Wat haar karaktertje zal zijn. En als ze geboren is die kleine vingertjes, schattige voetjes en dat mooie snoetje. Mini rompertjes, koddige kleertjes. Dat kleine persoontje, compleet afhankelijk van jou. Een kindje, zo klein en kwetsbaar. Wat nog niets zelf kan en de warmte en genegenheid van de ouder zoekt. Dat was iets waar ik wel heel veel moeite mee had, hoe gek dan ook. Niet het houden van of het vertrouwen in mijzelf -want ik ben een goede moeder voor Hanne en dat mag gezegd worden- maar het feit dat er iemand zo afhankelijk van jou is en het idee daar niet aan te kunnen voldoen. Lastig uit te leggen dit.

Paniek

Ik weet nog hoe het begon. Maandagochtend, 07:15. Hanne is 7 maanden oud. Ik haal haar uit haar bedje en voel me niet goed. Kortademig, duizelig, misselijk, mijn buik gaat tekeer en het zweet breekt me uit. Ik ben zelfs zo naar dat ik Hanne terug in haar bed leg om zelf bij te kunnen komen. Wat voel ik me een partij beroerd zeg! Wanneer ik bedenk dat ik om 09:00 op mijn werk moet zijn en dat zo niet ga halen, schiet de paniek mij helemaal toe. Hanne moet nog aangekleed worden, ze moet nog een fles, ik moet zelf nog ontbijten en aankleden.. Hoe dan?
Wonder boven wonder weet ik mij te vermannen en om 09:00 stond ik gewassen en gestreken op mijn werk.

De maandag erop; hetzelfde liedje, maar een tikkeltje erger. Ik kan niet eten, ben duizelig, kortademig, ontzettende buikpijn en hang zelfs boven het toilet om te spugen. Wat is er toch aan de hand met mij? Huilend bel ik mijn vriendin op om te vragen of zij Hanne niet kan komen halen. Ik ben echt niet in staat om voor haar te zorgen. Er mag niets met mij gebeuren, we zijn hier alleen in huis. Ik ben bang dat ze moet huilen van de honger en ik haar niet kan optillen, ik ben bang dat als ik opsta ik zelf in elkaar zak. Dat ik met haar van de trap af val. Als er iets met mij gebeurd, is mijn kleine baby van 7 maanden alleen. Wanneer Hanne is opgehaald gaat het al snel beter en na een uurtje is er geen vuiltje meer aan de lucht.

Zo kan het niet langer

Nadat het nog een aantal keer gebeurde besloot ik dat het zo niet langer kon. Want naast deze momenten van mijzelf ellendig voelen, vielen er complete plukken haar uit mijn hoofd en viel ik zo’n 5 á 6 kilo af. Ik had totaal geen eetlust en ik was continu misselijk en had buikpijn. En een partij moe dat ik was! Door al deze dingen bij elkaar zat ik niet lekker in mijn vel. De laatste keer dat ik mij lichamelijk goed voelde was echt wel een tijd geleden, sterker nog: ik kon me de laatste keer niet herinneren.

Ik maakte een afspraak bij de huisarts, misschien dat hij mij kon helpen. Want, wat is er toch aan de hand? Waar komt dit vandaan? Waarom voel ik mij zo naar terwijl ik net een baby heb gekregen? Zou dit een postnatale depressie zijn?

Dus daar zat ik dan bij de dokter. De tranen rolden over mijn wangen en vertelde mijn hele verhaal. Over dat ik mij zo beroerd voel dat ik mijn eigen kind geeneens op durf te tillen. Over dat mijn haar met bossen tegelijk uitvalt en ik een gat in de dag kan slapen. Dat al mijn kleding te groot is en ik die kilo’s kwijt ben, terwijl ik altijd al zo mijn best doe om aan te komen. Ik vertelde dat ik van vele moeders te horen kreeg dat dit bij “het ontzwangeren” zou horen, maar dat ik gewoon wist dat er iets aan de hand was. Ik voelde het gewoon! De huisarts besloot om mij op verschillende dingen te testen en ze stuurde mij door naar de praktijkondersteuner GGZ (geestelijke gezondheidszorg ).

Bloeduitslag en GGZ

Bij de GGZ kwamen we er al snel achter waar ik last van had. Het waren paniekaanvallen, voornamelijk op momenten dat ik alleen was met Hanne of wanneer ik ergens op tijd moest zijn. Ik voelde de druk om op tijd te komen op mijn werk, ik was bang dat ik een “ik word niet goed” aanval te krijgen op het moment dat ik met Hanne alleen was. Volgens haar komt dit vaker voor bij “nieuwe” moeders. Van de praktijkondersteuner heb ik hele fijne manieren geleerd om een paniekaanval te tackelen en hoe ik ermee om moest gaan mocht ik er een ervaren.

Na een tijdje kreeg ik ook de bloeduitslagen terug en viel het kwartje. Ik had een vitamine D tekort en bloedarmoede!  Er was daadwerkelijk iets aan de hand! Al die tijd was het niet “het ontzwangeren” wat vele moeders/vrouwen mij zeiden. Ik heb het al die tijd goed aangevoeld dat mijn lijf niet goed werkte.
Ik was niet zo extreem moe “omdat ik net een baby had gehad” (die overigens ook nog eens doorsliep) of mijn haar viel niet zo extreem uit “door de hormonen”. Het had een oorzaak!

En zo snapten we het ineens, want het tekort aan vitamine D en ijzer waren voeding voor de paniekaanvallen die ik  had. Vooral het tekort aan ijzer zorgde ervoor dat ik last had van duizeligheid, hartkloppingen, zweten, hoofdpijn, oorsuizen, moe en werd ik kortademig.. Hierdoor ging ik vanzelf hyperventileren waardoor ik in een paniekaanval schoot. Dit gebeurde dan voornamelijk als ik alleen was met Hanne of dus ergens op tijd moest zijn. Op andere momenten voelde ik mij ook zo slap en naar, alleen bleven de paniekaanvallen uit. Dan had ik uiteindelijk genoeg afleiding of waren er volwassenen bij, waardoor ik het idee had dat er iemand was die op mij en Hanne kon letten.

En nu?

En nu gaat het goed! De medicijnen hebben mij ontzettend geholpen en ben ik afgelopen maanden van alle klachten afgeweest. Ik merk nu dat het in de herfst/winter weer een beetje komt opspelen, mede omdat het zo snel donker is en je minder snel naar buiten gaat als het kouder is. Dit is een kwestie van goed mijn vitamine op peil houden en toch écht naar buiten te gaan! Ook vind ik het erg lastig dat de kilo’s die eraf zijn gegaan er nog steeds niet aan zitten, wat mij soms chagrijnig maakt als ik die leuke broek wéér niet pas.

De paniekaanvallen heb ik redelijk onder controle, heel zelden komt er nog eentje op. Sterker nog; de laatste kan ik mij niet voor de geest halen. Als ik een aanval heb, is dat op de momenten dat het druk is en ik nog veel moet doen voor een bepaalde tijd. Of wanneer er ergens heel veel mensen zijn (concertzaal o.i.d.) ben ik bang dat ik niet op tijd buiten ben als er iets gebeurd. Dan komen de gevoelens van “als mij iets gebeurd heeft Hanne geen moeder meer” weer op. Ondanks dat dit gebeurtenissen zijn die paniekaanvallen triggeren, laat ik mij hier niet door tegenhouden. Binnen zitten en niks doen is geen oplossing, ik blijf de dingen doen die ik leuk vind, al kost het me soms wat moeite.

Als afsluiting: wanneer jij voelt dat er iets mis is, is dat ook meestal zo. Laat je niet afschepen door iemand en wees niet bang om verder te kijken! En praat over de dingen die je dwars zitten of die je belemmeren. Vraag om hulp wanneer je niet meer kan, hoe moeilijk dit ook is. Je wilt niet weten hoe hard ik gehuild heb toen Hanne werd opgehaald door een vriendin omdat ik niet voor haar kon zorgen. Er zijn genoeg vrouwen (écht) die psychische of lichamelijke klachten hebben na de geboorte van hun kind of tijdens hun zwangerschap. Je bent hier niet de enige in!

Liefs!